Od 12 roku życia chciałam obrać taką drogę. Od zawsze byłam bardzo mocno analizującą młodą osóbką. Zastanawiałam się, czy wszyscy tak mają, czy może są jakieś specyficzne kryteria opisujące tak intensywnie działający mózg już u dziecka. Głównie interesowała mnie psychopatologia. W gimnazjum i w liceum byłam już w klasach 'ego', czyli z profilem psychologicznym. Czytałam kilkanaście książek na miesiąc. W związku z tym, że moja głowa odpływała w różne zakątki abstrakcji i wyobraźni, nie do końca radziłam sobie z przedmiotami ścisłymi, za co byłam karcona i nie akceptowana w moich progach rodzinnych. Wiedziałam, że nie jestem 'głupia', po prostu coś powodowało, że nie potrafiłam skupić się 'na tym co trzeba'. Z wiekiem zorientowałam się, że głowa, która jest lękowa i analizująca, wcale nie oznacza głowy 'bez inteligencji'. Dlatego też, zajęłam się pomaganiem ludziom w szukaniu ich potencjału. Lęk nie oznacza braku możliwości, chciałam żeby ludzie o tym wiedzieli.